Έσσεται ήμαρ» (Όμηρος, Δ 164, Ζ 448)
Ο Τόπος αυτός που η τύχη κι ο
Θεός μας έταξε να ζήσουμε, φαίνεται τα τελευταία χρόνια πνευματικά ερημωμένος. Κάποια
λιγοστά φώτα ,κάποιες συνειδήσεις άγρυπνες αιωρούνται στο ηθικό στερέωμα της Πατρίδας
κι αυτοί οι περισσότεροι είναι οι εναπομείναντες ηρωικοί παλιοί δάσκαλοι μας.
Τούτη την ώρα της τεράστιας
οικονομικής και ηθικής κρίσης και της μνημονικής καχεξίας κάποιοι λιγοστοί πρωτοπόροι
ανάβουν το φανάρι της ελπίδας. Στην
πρωτοπορία είναι η επιτυχημένη και μοναδική
προσπάθεια της αγαπητής φίλης Αμαλίας Βουτσινά με την «ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΙΚΗΠΡΟΟΔΟ». Χωρίς κραυγές ,χωρίς υπερβολές ,την ώρα τούτη την κρίσιμη αναζητά το μικρό αυτό περιοδικό και φωτίζει την πνευματική ζωή του Τόπου μας. Κι
ο αγώνας αυτός γίνεται χωρίς οικονομικά ή άλλα μέσα ,ανάμεσα σε ωκεανούς συμφερόντων, μόνο με
την αγάπη του απλού καθημερινού ανθρώπου του Τόπου μας.
Έτσι το έργο αναδεικνύεται σε
τιτάνιο ,με απροκατάληπτη εμμονή ,με το πάθος του διαλόγου και της αφατριάστης
μελέτης ,ένα περιοδικό ιδεών χωρίς να συλλογάται τίποτ΄ άλλο «παρέξ ελευθερία και γλώσσα[1]»
«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα[2].»
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ
[1]
Ο Σολωμός έλεγε στο «Διάλογο», το πεζό αριστούργημά του, την περίφημη φράση:
«Μήγαρις έχω τίποτε άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;».
[2]
«Το Πρώτο Σκαλί» Κ.ΚΑΒΑΦΗ,Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος
